En mutlu aile zamanı,
Evden kimsenin ayrılmadan
Hesaplar bölünmeden,
Paranın ortak olduğu,
Alışverişlerin ortak yapıldığı,
Birlikte yaşanılan zamanlardır…
Evlilik sonrasında,
Yeni yüzler
Yeni ilişkileri,
Yeni mutlulukları
Ve mutsuzlukları getirir.
Ve bölünen sevgilerin,
İç çatışmaların
O güne kadar alışılmış davranışların
Kimisi korunur
hiçe sayılır.
“Bizi biz yapan duygularımızdır”, derdi annem…
Geride kalacak sadece güzel şeyler değildir.
Mutsuzsan eğer,
Yaşadığın tüm mutsuz günlerini de güzel yapar insan.
Eskiden daha iyiydi diyerek…
Ve mutluluk hepimizin özlem çektiği bir çeşit huzurdur…
Mutlu yaşamalısın.
Birlikte yaşadıklarını da
Mutlu etmelisin
Bak aynı sofradayız
Baban,
Ben,
Kardeşlerin,
Ağabeyin,
Bundan daha iyisi olur mu?
Bunun kıymetini bil…
Aradan yıllar geçti…
Her şeyim var,
Param,
Pulum
Evim
Arabam
Bir tercih yapmam istense,
Bütün bunları hiç düşünmeden
O gecenin sofrasına tercih ederim
Hem de hiç düşünmeden…
Aileye katılan yeni yüzlerle,
Bundan sonra özlemini çektiğim o birlikteliği hiç bir zaman göremeyeceğim, bunu biliyorum...
Sadece “bizim olan, sadece biz” olan o ailemiz olmayacak artık.
Kimi anların kıymeti içinde yaşanırken anlaşılmıyor.
En çok yitirildiğinde anlaşılıyor değer.
Mutluluk tek başına yaratılan bir şey değil.
Önce insanın yüreğinde yeşermesi gerekiyor.
Bu da yeterli değil,
Yeşeren mutluluk ağacının
Dal atması,
Çiçek açması ve
Kokusunun etrafa dağılması gerekiyor.
En büyük hazinemiz,
Mutlu ailemizdir.
Başarımız mutlu aileyi yaratabilmektir.