Fotoğraflarda değişiyor zamanla,
Ve her yıl biraz daha yok oluyor insan.
Bazen en mutlu anlarımın fotoğraflarını ararım.
Ve oldukça azdır öylesi fotoğraflarımız.
Çoğu ayrılık anlarında,
Kapı önlerinde çekilmiş,
Ve bir iki kişinin eksik kaldığı fotoğraflarımız vardır.
Fotoğraflarda hep yüzlere bakarım.
Ayrılığın ağır yükünü görmek için,
Sonra kendimi ararım o eski fotoğraflarda…
Eski bir dost gibi kendi fotoğrafıma bakmak isterim.
Yüreklere sığmayan özlemleri anlatır o fotoğraflar…
Ve hep durgundur bakışlar…
Her fotoğraf içimde bir rüzgâr estirir…
Bazen tatlı bir bahar esintisi,
Bazen bir sessizlik,
Bazen bir fırtına
Bazen de kendi kendimle hesaplaşmamı sağlayan,
Bir rüzgârdır bu…
Hayatımızda en çok muhtaç olduğumuz sımsıcak bir ailedir…
Ne zaman ailemle bir araya gelsem
İlk fırsatta toplu bir fotoğraf çekmeyi başarmışımdır.
Ama ne yazık ki hepimizin bir arada olduğu
Tam bir aile tablomuz olmadı hiç bir zaman.
Hiçbir zaman hepimiz bir arada olup,
Sabahlara kadar konuşup gülebildiğimiz gecelerimiz olmadı..
O eski köy evimizde toplandığımız günler…
Kardeşlerimizden biri mutlaka olmazdı…
Ya uzaklarda olur ya da gelemezdi.
Albümleri karıştırırken
Sevdiklerine daha derinden bakar insan…
Daha uzun uzun seyreder…
Hatıralarını anımsar, heyecanlanır…
Sanki sessizce konuşur…
Ve sevmediklerini görünce,
Hızlıca çevirir albüm sayfasını..
Hüzünlü hatıralarından,
Ve bir acıdan kaçar gibi…
Kapatıp geçer o sayfaları…
Bol bol fotoğraf çekin,
Fotoğraflarda olduğu gibi kalsın..
Üstünde oynayıp güzelleştirmeye çalışmayın
Yok, etmeyin ve silmeyin kırıntıları,
Değiştirilip süslenen fotoğraflar sahibine benzemez,
Buna gerek yok, çünkü insan yakınlarını tanır,
Ve ne kadar güzel ya da çirkin olduklarını da bilir…
Ve herkesin bir fotoğrafı var,
Kimisinin renkli,
Kimisinin siyah beyaz,
AşkYazarıMustafaÇifci®
